Grote meisjes verhalen

We zijn nog maar een paar dagen in Thouraz en de belevenissen stapelen zich in vlot tempo op. Tijd om ze met je te delen .

Met dank aan onze Italiaanse bankrekening kunnen we nu de felbegeerde ‘Assegno circolare’ bemachtigen. Die is nodig om de aankoop te kunnen doen. Vandaag gaat Monique gezellig met me mee naar Aosta. Dit hele plan is zo leuk als je alles als een beleving ziet. We duiken daar alletwee graag in. Naar de bank gaan is hier een belevenis .

Ik heb inmiddels een informeel en behulpzaam whatsapp contact met Elena, ons contactpersoon bij de bank. Ze helpt ons in alle rust en vriendelijkheid en legt me alles nog eens goed uit. Van de betaling met een Assegno circolare tot het moment bij de notaris.

Heel fijn, maar eerlijk is eerlijk, ik antwoord geheel ‘Ik Vertrek’-like met aarzelende si-si’s. Monique heeft – geniaal – spontaan de uitleg op video opgenomen!

We lopen de bank uit met 2 glimmende cheques met handtekeningen, een geprint A4-tje en allebei een hoofd vol vraagtekens. Maar ook de heilige video. Het ging toch weer een beetje anders dan gedacht.

…

We kijken elkaar aan ‘Eerst maar eens een koffietje op een zonnig terrasje!’

Ik plof neer en ben wat onrustig. Ik open eerst maar eens de bank app. Amai!! Het immense bedrag is al van onze rekening afgeschreven! Ergens had ik verwacht dat dat pas zou gebeuren als Roberto het geld gaat innen.

Dat werkt dus anders. Oke, prima. Maar …

Wij lopen hier dus in de vorm van 2 briefjes met een gigantisch bedrag door de stad. Niet overdraagbaar, maar toch. Verstopt. In de outdoor rugzak van Monique haha. We schuiven tasje toch nog even iets dichter bij onze voeten onder het tafeltje .

Si, kom maar door met de cappuccino!

Oke dan. Onrust. Waar komt het vandaan. En wat heb ik nodig.

Dát het verandert is meestal vervelender voor me dan de verandering op zichzelf. Dat is het nu waarschijnlijk ook. Het gaat ook wel ergens om! Ik ga straks boven op de berg bijna de helft van de volledige casa aanbetalen. Dat zijn wel grote meisjes dingen.

We hebben lol om de situatie en Monique denkt met me mee. Ik lees alle documenten en probeer het systeem te begrijpen. Ik vraag Luca en Elena om meer duidelijkheid. Zij reageren direct en vragen – alsof het normaal is – hun bankdirecteur om het exacte antwoord op mijn vraag . Binnen een paar minuten krijg ik al unanieme antwoorden. Ik lees nog het eea op het internet en dan is het helder.

Prima. We gaan het zo doen! Geen getrut of ‘bang’ meer. Het afgelopen jaar meer dan genoeg ingelezen en besproken. Het gaat zoals verwacht en afgesproken.

Op het terras met een heerlijke salade, zon, aardige mensen en mooie gesprekken samen is alles snel weer oke.

Eenmaal boven genieten Tomo en ik van kort en een zonovergoten hardlooprondje als schakeltje tussen de ochtend en het grote moment van de overdracht van de cheques.

In de ochtend hadden we wat bloemetjes geplukt, ik heb gekleurd papier bij me en zo probeer ik de cheques met de middelen van op de berg ‘leuk’ in de pakken om er een feestelijk moment van te maken.

Ik twijfel of het niet wat te kneuterig is, maar besluit het toch zo te doen. Ik vind het contrast met het officiële moment ook wel tof.

De afspraken zijn eigenlijk altijd bij Roberto en Franca thuis, maar deze keer nodig ik Roberto uit in ons appartementje. Hij is blij verrast. Vanaf dit moment is Allard er videobellend bij vanuit Oeganda .

Mijn knutsel bezorgt hem een glimlach en vindt hij ‘heel erg aardig’. Het mooiste is, hij heeft ook iets voor mij meegenomen. Hij heeft verschillende foto’s van de casa uitgeprint en een afdruk van een oud document van het bronwater.

Om het moment toch ook echt officieel te bevestigen laat ik de twee glimmende cheques zien en ik ontspan van zijn ontspanning.

Mooi … weer een grote stap naar een nieuw leven. Voor hun. Voor ons.

Allard feliciteert Roberto vanuit Oeganda.

De casa is nog meer van ons en we gaan eind november waarschijnlijk al naar de notaris voor de volledige overdracht!