Verhaaltjes van de dag

Daar gaan we dan, op sjiek naar Aosta.

We hebben een afspraak met een bank. Na veel telefoontjes eind augustus was er uiteindelijk één bank die een afspraak met de Olandesi wilde. Ons grote doel: een Italiaanse bankrekening openen!

Want daarna kunnen we de Casa kopen. Best belangrijk .

We stappen in de auto en ik vraag langs mijn neus weg ‘weten we eigenlijk wel met welke bank we de afspraak hebben?’.

Ehhh ….

Terwijl we de bochtjes omlaag draaien kwelt Allard zijn geheugen met namen en foto’s van alle banken in Aosta in Google Maps. Zo gaat dat dan. Waar zijn die Ik Vertrek camera’s? We moeten er om lachen natuurlijk . Mooie stunt dit.

De eerste bank waar we aanbellen is gelijk goed. We worden verwacht .

In het Engels worden we zeer vriendelijk en behulpzaam te woord gestaan, maar de boodschap is duidelijk. Het is door alle regels erg complicated om als NL-er een bankrekening te openen. We proberen nog allerlei invalshoeken waardoor het wel zou kunnen, maar hij is heel eerlijk: hij heeft de kennis niet om ons goed te helpen. We vertrekken wel met een e-mail adres van de bank in Turijn, daar lukt het wel.

Nu we er toch zijn moeten we natuurlijk even de Italiaanse koffie op een zonnig terrasje testen. Heerlijk! En slow-walking lopen we door het oude gedeelte van Aosta. Allard deelt wat Italiaanse historie. De mooie verhalen van zijn vader ploppen zomaar op! Hij is er zelf ook verrast over haha. Dan komen we bij een volgende bank. We gaan maar gewoon naar binnen en leggen onze situatie uit.

Niet heel veel later worden stoelen versleept, de kamer ontsmet, de man die ons kan helpen heeft direct tijd en de receptioniste wordt ingezet als vertaalster van het Italiaans naar het Engels. Wat een ontzettend leuk en wederom behulpzaam contact! Weer wordt het ‘complicated’ stuk ons uitgelegd, maar hij gaat het voor ons proberen. De man fleurt helemaal op als we zeggen dat we een codice fiscale hebben. Italiaans? Vraagt hij alsof het onmogelijk was. Ja dus. En we mailen ze gelijk naar hem door.

Opgetogen verlaten we het kantoor. Over een paar dagen worden we gebeld en dan horen we of het gaat lukken om daar een rekening te openen zodat we de casa kunnen aanschaffen.

Op weg terug naar de auto vonden we een restaurantje. Het was eigenlijk vol en ze waren volop bezig met de voorbereidingen van de gereserveerde gasten, maar van links, rechts en boven kwamen de stoelen en een tafel en voor we het wisten zaten we heerlijk te eten en hadden we een heerlijk theatraal contact met de eigenaar . Wij genieten wel van dit alles en absorberen het Italiaanse.

Nu het laatste te regelen van vandaag. Een Italiaans mobiel nummer en wifi! Ik had hier al wat voor georganiseerd in Nederland. Als het goed is konden we bij een sigarettenwinkel een SIM kaart ophalen. En ja hoor! Daar lag hij al klaar .

Als marketeer keek ik mijn ogen uit naar alle A4-tjes die in de winkel hingen alsof het de opgespaarde kerstkaarten waren van minimaal 5 jaar. Het leek wel alsof alle producten werden aangeprezen. Allemaal met een handgeschreven tekst opgeleukt met een roze of gele of groene marker stift. As in: Photoshop is hier nog niet uitgevonden. Te grappig. Dit bestaat nog … en niet heel ver van huis.

Ook hier blijkt de codice fiscale weer heilig. Het is een soort mondkapje in Coronatijd. Het opent deuren. Ik kan de sim zo meenemen. Ook weer geregeld.

Boven op de berg belonen we onszelf & Tomo met een rondje hardlopen in de vallei die al flink aan het verherfstkleuren is . Zo mooi!

In de casa hebben we eind van de middag nog een relaxed gesprekje met Roberto & Franca aan de tafel waar al een jaar lang zoveel besproken is.

En dan nu zijn we in deze fase: ze stoppen met de verhuur van de 2 appartementen, ze zijn voor ons . Fijn en vrij gevoel!

In december heeft de notaris tijd voor ons, dus dat is ook duidelijk en tot slot kreeg Allard een uitleg over de grasmaaier. Morgen doet hij de laatste maai ronde van het jaar. Mooi om die taak alvast van ze over te kunnen nemen.

Zij zijn merkbaar aan het afronden en wij aan het opbouwen op deze plek. We genieten voor elkaar en elk van onze eigen fase. Het klopt gewoon.

Met een opgelucht gezicht, een klap in zijn handen en glimlach sloot Roberto ons samenzijn af met ‘A Noël, la casa d’Allard et Jantiene. Basta !’