Een wandelaar zie ik ons terrein op komen. Het wordt een enkele keer gebruikt als wandelpad. Hij geniet zichtbaar van zijn wandeling, drinkt uit de waterbak en kijkt niet alleen naar de bergen, maar … vooral naar de grond.
Bij mij aangekomen beginnen we een praatje in voornamelijk Italiaans, jaja, het begint te komen . Hij pakt een bakje en ik veronderstel heel even dat hij zijn huisgemaakte salade hier op gaat eten, maar het is iets anders. Hij plukt ‘cicoria’, vertelt er enthousiast over en ik begrijp iets van ‘heel gezond’, ‘even klaar maken’ en ‘het staat hier overal’. Hij wijst aan waar het vlak naast mij staat en wil dat plukje voor me uit de grond snijden. Ik heb maar even aangegeven dat deze plek misschien niet zo geschikt is, omdat onze hond Tomo hier nog wel eens een pipi achterlaat . Vervolgens kieperde hij zijn hele saladebakje met geoogste cicoria op tafel. Voor mij. Kadootje van de dag!
Afijn, we hoeven niet meer naar de supermarkt in de vallei, want de groenteafdeling groeit gewoon hier voor het huis . Supergezond lees ik! Vanavond eet ik ‘wilde witlof’ uit eigen tuin.
Dank je Pino voor je leuke bezoek en tip!