Italië, we vinden je leuk – Comune di Rocca Canterano

Dit weekend was de keuze:

– de marathon van Venetie (heel gaaf, niet op de route)

– een trail waarbij de kortste afstand begon met 120 km (beetje overdreven) en

– de ‘hard to find’ Monte dei Muffi. Uurtje van Rome (perfect op de route), 15km en 900hm.
Via een flyertje in google images vinden we een e-mail adres om ons in te schrijven. Vanaf het plein in Sienna schrijven we ons in en voila, we kunnen meedoen. Leuk leuk! De start blijkt in een tof stadje te zijn, Rocca Canterano. Een rotsige puist in het landschap met oranje en gele huisjes er bovenop geplakt. Daar word je toch supervrolljk van! Wij wel.

Terwijl we de auto bijna naast de startboog kunnen parkeren geniet ik bij het uitstappen van de vergezichten van dit nieuwe landschap en de andere trailers. De meeste komen uit Rome. Ik ga ff de startnummertjes halen …

De Olandesi waren snel gevonden op de lijst en geeft altijd weer een soort pret voor de organisatie en ons.

Als ik vraag of Tomo mee mag lopen kijken ze me verbaasd aan: ‘waarom niet?’ was zijn antwoord. Geniaal.

Ik mag een kadootje uitzoeken en kies voor een unieke powerbank met bedrukking van deze plek erop. Wauwsie!

De organisatie legt me uit dat we zo starten met een mooie wandeling door het stadje en daarna zal ergens de trail starten. Ik vind alles fantastisch en kom met al mijn verhalen terug bij Allard. Ik had alleen nog maar de startnummertjes gehaald.

We zijn héél blij dat Tomo mee mag. Zijn 1e wedstrijd hihi. Hij is daar altijd klaar voor.

Het is al snel bekend dat wij de Olandesi zijn en een dame roept in perfect engels bezorgd ‘are you sure you are going to make it!!!??’ En of we wel een telefoon en noodnummer mee hebben. Uiteindelijk, vooral om deze aardige dame gerust te stellen, zetten we haar nummer in onze telefoon.

Wij denken dat we het kunnen.

En daar gingen we. Een relaxte wandeling met een groep trailrunners. Trappetjes op, steegjes door, vrolijk geklets en wij met Tomo en nog een baasje met zijn hond achterin de groep. Toen iedereen klaar was met de wandeling werd er geklapt en kon de race beginnen. Allard en ik hebben non-stop lol.

Tomo trekt Allard ongeveer door het asfalt als alle trailers in beweging komen. Al snel lopen we op de trails, mag de lijn los en is het free dog en free Allard .

Met deze twee toppers van hazen kan mijn dag sowieso al niet meer stuk, maar het mediterrane parcours (rots & groen & zomerse temperaturen) maakt het echt heel fijn en tof. Het is nog renbaar ook. Nou ja nu. Dat lukte me twee jaar geleden nog niet, maar wat ik al schreef … die twee tophazen voor mijn neus. Dat helpt ook!

Ik weet dat ik veel te hoog zit met mijn hartslag, maar vorige week met Molenhoeks Makkie had er misschien wat meer ingezeten dus nu toch maar es op t grensje rennen.

Mooi team met Allard die het tempo aangeeft en ik er kort achter om ‘m te volgen. In de klim halen we wat dames (en heren) in en dan werd het toch wel een leuk spel om die positie vast te houden.

Ik vroeg me wel af wat er met mij over een uurtje gaat gebeuren als ik nu met een tempo van 900-1150 hm/u omhoog loop. Want da’s wel hard voor mij!!

We lopen inmiddels met z’n drietjes. Allard hoor ik vaak enthousiaste kreten roepen over de route. We genieten van hetzelfde. Heerlijk. Gekke wij. We sloffen nog steeds goed door!

Het te-verwachten-zuur begon inmiddels lekker in te klinken. Eerst in de bovenbenen. Allard hield me in de gaten, maar ik wilde niet rustiger en riep ‘prima zo hoor, ren maar door’. Ik hoorde mijn eigen tekst en moest er stilletjes om lachen met die zere benen en gehijg. haha.. Ik genoot nog volop dus idd prima zo!

We dachten eigenlijk dat er nog een flinke klim zou komen, maar die kwam niet. In de afdaling die eerst behoorlijk technisch was deed ik ff rustig aan. Werkende enkels zijn me inmiddels goud waard. Later werd het zacht mos. Sprookjesachtig en vol verrassingen deze trail.

Een meisje haalde me in. Vlotte daler. Wauw!

Allard zwikt zijn enkel. Au! We nemen even een pauze, een ander meisje haalt ons nu ook in.

Allard durft weer te lopen eerst stapje voor stapje wat al snel weer op een – iiiietsje pietsje rustiger – ram tempo omlaag was .

Tomootje die we elke keer weer op ons zien wachten met zijn blije koppie. Wat een kanjer is het toch.

We vielen als bakstenen omlaag, en dat deed dat meisje ook die we weer hadden bijgehaald. Tomo z’n nageltjes hoorde ik rappo achter ons dribbelen over de rotsen en stenen. We hadden goed de sjeez erin. Heerlijk.

Nog 3km.

De verzuring is nu ook in vol ornaat aangekomen in de scheenbenen, kuiten en boven en onderarmen. Geniaal … het lichaam takelt gewoon af, zelluf gedaan. Ook best knap. Hihi.

De laatste klim doet echt zeer. Het zuur moet nu rondom te zien en ruiken zijn. Ik hark mijzelf omhoog. Dat gaat natuurlijk, al is het beste er echt wel vanaf, het meisje kan ik niet meer bijhouden, maar hey ‘this is it’. Helemaal leuk. Echt weer eens mijn best gedaan en pret in gehad.

Ik herken het laatste stuk van onze ‘wandeling’.

Om de bocht ligt de finishboog. Altijd weer van genieten. We did it. Hebben de gezondheid om zoiets te doen . Ik vind het geen vanzelfsprekendheid en beleef het daarom extra graag en intens met elke zintuig.

Tomo is er al en Allard & ik finishen hand in hand . Family run was het vandaag haha.

Bij de finish klappend publiek, breiende dames, cola, Italiaanse drankjes en snoeperij en een gerustgestelde vrijwilliger alias ons ‘noodnummer’.

De race werd feestelijk afgerond met leuke en bijzondere gesprekjes met allerlei mensen, pasta en nog meer Italiaanse kadootjes omdat ik 2e ben geworden van de 40+ dames.

Na de huldiging finishen nog twee mannen. Ik spring en klap om ze binnen te halen en één van de mannen loopt direct naar ons ‘zijn jullie de Nederlanders?’ Ja? Dan is deze van jou. Krijg ik een stekel van een stekelvarken, had hij gevonden op de trail. Bijzonder he …

Topdagje

Inmiddels zijn we verder gereisd en liggen we onder de sterrenhemel van de Abruzzen

ITALIË, WE VINDEN JE LEUK!

La Sportiva | #foryourmountain